Un grattacelo de Seoul.

 
 
    

    Desde iste scriptorio io te vide, grande Grattacelo de Seoul, e basso de te il ha un jardin con multe arbores ubi alcun infantes joca super le herba.

    Seoul es un citate troppo grande pro le majoritate de su habitantes. Io personalmente me senti como un grano de arena in le inmensitate del plagia de un insula deserte. Io es un persona solitari, il pote esser perque io es un persona troppo parve e tranquile pro le personas de iste grandissime e ruitose citate.

    Desde que io esseva un infante io ha vidite como cresceva le edificios del districto in le qual io cresceva. Il pare que le destino de iste citate es crescer e crescer e devorar tote le terra.

    Alicun weekend io vade foras del citate, al village de Jeongok-ri pro vider mi parentes e relatives e il me place multo le simplicitate del vita rustic e le tranquilitate del campo.

    Le fluvio Hantan sempre flue indifferente al vita de Seoul. Le aves sempre canta sin saper como es le indices del bursa. Le aere non ha alco que no es aere pur. Le gente del village sempre ha un surriso  sincer sin saper que in le citate il ha personas qui non surride jammais.

    Ma io es in fronte de te, grande Grattacelo, imaginante le momento pro retornar al village. Io crede que tu e io, amico Grattacello, expecta le mesmo, ma disfortunatemente tu non ha gambas pro vader al village.

Seoul.